Teoria, która jako tako sprawdza się na studiach. Z perspektywy prawie dziesięciu lat różnej aktywności finansowej mogę powiedzieć, że nikomu nie życzę pracy w domu. Pomijam już takie kwestie jak to, że jesteś cały czas w pracy, bez względu na to co robisz i jaki dzień tygodnia mamy. Nie da się wyjść, zamknąć drzwi (telefon zostawić na biurku) i wrócić do domu. Tego nie ma.
Pozostaje jednak znacznie ważniejsza kwestia nie do przeskoczenia. Jest nią najbliższe środowisko, w którym żyjemy. Ludzie mają tak głęboko zakorzenione powiązania pracy z wyjściem do kołchozu, że na poziomie podświadomości nie są w stanie zaakceptować związku pobytu w domu z pracą. Tego nie da się zrobić. Rodzina i znajomi nigdy nie będą w stanie zrozumieć, że pracujesz. NIE, dla rodziny jesteś w domu - koniec kropka.
Zawsze możesz pomóc, kogoś podwieźć, odebrać paczkę, pomóc w remoncie, wywiesić pranie, popilnować psa, przestawić samochód, odebrać coś skądś, potrzymać drabinę, a wszystko jest TYLKO. Tylko na minutkę, tylko potrzymaj, tylko tam i z powrotem, tylko kurwa mać dwa dni, bo brat nie może wziąć urlopu. Bo już wybrał, jak jechał do Grecji. Ty nie musisz wybierać urlopu, bo przecież jesteś w domu.
Najtrudniej jednak mają osoby posiadające rodziny czy dzieci. Jak nie odbierzesz z przedszkola czy nie zrobisz kanapki, to jesteś demon. Nawet jeśli na początku, gdy zdecydujesz się na pracę w domu, mama, teściowa, dzieciaki chodzą na paluszkach, to pamiętaj, że to jest stan chwilowy, zupełnie dla nich nowy. Po dwóch, trzech tygodniach wszystko wróci do normy, a Ty będziesz wykonywać zlecenia w wolnych chwilach, gdy wszyscy śpią lub sa na zakupach. Ustalone godziny, w których "tata jest w pracy" szybko idą w piach, gdy zaczynasz mieć zaległości przez takie "tylko". Specjalnie nie piszę tu o konieczności zachowania samodyscypliny, o organizacji czasu pracy, wewnętrznej samokontroli, bo to wszystko można mieć, jest to sprawa cech wrodzonych bądź nabytych. Ale to nie ma znaczenia w zetknięciu z murem po stronie środowiska, w jakim żyjemy. Jeśli nie mieszkasz sam, kilkadziesiąt kilometrów od rodziny, masz podobnych sobie znajomych, to owszem, możesz rozważyć pracę z domu. Mieszkając z rodziną - szukaj najczarniejszej dziury bez okien, byle z dala od domu.
Bolesne jest poranne wstawanie do codziennej pracy, ale do tego rodzina szybko przywyknie, a Ty masz ustalone godziny i konkretne zadania do wykonania.
